.: Cemaziyülevvel - 2. Bölüm :.

Yoğun isteksizlik üzerine, ikinci bölüm...


  • Lisedeyken  bu "Mısırlı" olma işi epey sükse yapmıştı. Bir dönem adımı bile unutmuştum, herkes bana "napan len mısırlı" diye seslendiği için... Ben de bayaa kaptırmıştım kendimi. Roots (Kökler) dizisindeki gibi geçmişimi araştıracaktım, sonra atalarımın topraklarına geri dönecektim. O zamanlar sülalemizdeki 70 küsür kişi içindeki tek "Mısırlı" bendim ya çünkü...

  • Zamanla o istek söndü tabii.. Şimdi kim Arapça öğrenecek, kim o yaşantıya kendini adapte etmeye çalışacak, daha iki satır matematik çözemeyen bir lise öğrencisi ne yapacak gurbet ellerde... Düşündükçe en iyisinin kıçımı kırıp olduğum yerde oturmak olduğuna kanaat getirdim... Daha bu ülkede doğru dürüst bir sosyal hayat kuramazken ne yapacaktım İskenderiye'de allasen?

  • Ama eğlenceliydi, başta sadece hava atmak için işe yararken zamanla ciddi ciddi bilgilenmeye başladım işin tarihi, kültürü konusunda... Dedim ya, eğlenceliydi... Artık okuduklarımla, öğrendiklerimle gitmiş kadar oldum, o da yeter...

  • Lise'deyken sanırım hala Power Rangers'a ve Pokemon'a inanıyordum. İnanmasam bile gerçekmiş gibi davranıyordum. Bildiğiniz çocuktum işte.

  • Çocuk demek biraz eksik bir tanım olurdu. Salak ve yarım akıllı da diyebilirdik tabii... Ama saf bir salaklık :) Hayata karşı çok cahildim o zamanlar. Gerçi şimdi akıllandım da ne oldum?

  • Bilgisayarım olmadığı zamanlar ne yapıyordum hiç hatırlamıyorum. Gerçekten; resmen hafızamı yokluyorum... Evden de çıkmazdım pek, zaten o şehir senin, bu okul benim taşınıp durmaktan mıdır nedir, pek oyalanacak şey arayışına da girmemiş miydim nedir... Allah'ım sen bilgisayarımı koru!

  • Sanki kendim çok matah birşeymişim gibi oturup insanları izlemeye, davranışlarını anlamlandırmaya bayılırım. Sanırım babamdan aldım bu huyu. Babam psikolojiye bayılır ve beni öncelikle kendi hareketlerim konusunda hep eğitirdi. Sonra işin sosyal yönüne bir girerdik... Çıkamazdık ömür billah :)

  • Ama gözlemlerim, yorumlarım beni hiç yanıltmadı. Hatta her geçen gün daha da ilerleme kaydettiğimi düşünüyorum... İnsanların maskelerini, kirli çamaşırlarını, çamaşır selelerini falan ulu orta meydana sermek gibi şerefsizce bir huyum yoktur, tüm yorumlarımı sadece kendime saklarım... Lakin milletin maskelerini kendi içimde düşürdükçe o maskeleri onlardan alıp kendime takıyormuşum gibi hissetmekten de alıkoyamıyorum kendimi!

  • Bazen herkesin gözü benim üzerimdeymiş gibi hissediyorum, bazense sokakta çırılçıplak dolaşsam bile kimsenin beni farketmeyeceğini düşünüyorum.

  • Ve evet!!! Ben her ne kadar aksini söylemeye çalışsam bile bilinçten yoksun veya zeka seviyesi eksilerde olan tek hücreli bir canlının bile benim hakkımda ne düşündüğü çok önemli benim için!!! Neden önünden bile geçmediğim zeka özürlü biri o kadar kişi içerisinden tutup da bana "gonuşma leyn mal" dedi? Niye başkasına demedi? Madem aklı yerinde değil, neden başkalarına da demedi arkadaşım? Ben ne yaptım ki bu lafı hakedecek? Niye ben, neden ben, niçin ben, böhüüüü, hüngüüüürrrr.... Evet ağlıyorum, gözüme birşey de kaçmadı :..(

  • Kaldı ki aklı başında insanlar, sözlerine değer verdiklerim bir yana, sevmediğim, hatta nefret ettiğim insanlar...

  • Ama benim laflarım kimi ne kadar enterese ediyor hiç bilemiyorum. Çoğu kez bu yüzden haklı olduğum tartışmalardan cayıp ortamı terketmişimdir.

  • Siyasi, dini, mini, falanik, filankolojik konularda ve en önemlisi zuhahapatoloji hakkında artık sadece kafa dengi insanlarla konuşmak istiyorum. Başkalarının ön yargı duvarları boyumu aşıyor; kollarım yorgun, ben de tırmanıp onları aşamıyorum. Bazen o duvarı aşsam da arkasında iki kelime konuşabilecek bir insan bulamıyorum. Sonra da "vay Syrano, niye duygularını paylaşmıyorsun, vay Syrano sendeki bu özgüven kaybı nereden kaynaklanıyor, vay Syrano neden tenceremin dibi tuttu" gibi sorularla beni didikliyorsunuz. Aha canlarım bu yüzden işte... Sen o tencereyi ateşte bırakıp içeride Aşk-ı Meşru izlemeye gidersen o tencerenin dibi de tutar, Ednan Bey'in konağı da yanar tabii!!!

  • Duyulduğu zaman beni utandıracak, insanlardan kaçmama sebep olacak, beni rezil edecek şeyler... Sanırım bir iki tane var... Ama onlar da büyük ihtimal benim kuruntularımdır. "Ya benim hakkımda kötü düşünürlerse, yani beni kınarlarsa" diye kendimi yeyip bitirme huyumdur belki beni böyle düşündüren. Ama yine de duyulmasın, bilinmesinler. Serde asalet var, beyefendilik var, ı ıh, cıx, olmaz. :)) Benim gibi insanlar mümkünse işememeli; çok zorda kalırsa da fındık kadar yapmalı :)))

  • Lisedeyken adım bir "malum" kızla anılmış benim ruhum bile duymadan. Her ne kadar iş işten geçtikten sonra olsa da bir arkadaşım o konuda beni uyarmıştı, benim "yuh, nooluyoruz yaa" tepkilerim arasında ... O günden beridir bilhassa "mimli" hatta ecnebilerin deyimiyle "popular guy" veya "cheerleader girl" tarzı kişilerle bir arada bulunmamaya çalışıyorum. Fakat oldu da temasa geçmem icap etti... Eh, dedim ya, takacak maske çok :))

  • Periyodik olarak her iki yılda bir romantik birşeyler yaşıyormuşum gibi bir fikre kapıldım. Artık ya o "romantizm" anlayışım ben kendi hüsnü kuruntumdur, ya zannettiğimden çok daha güzel anlar yakalıyorumdur da bunun farkına varamayacak kadar körümdür, yada tüm bunlar bir çelişkidir... Bilemiyorum... Fakat eğer yaşadıklarımdan çıkardıklarım doğruysa 2010'un Eylül - Kasın ayları arasında karşınıza paçalarımdan romantizm akar bir şekilde çıkabilirim, demedi demeyin... Ha ondan önce de olabilir, sonra da olabilir. Hatta önce olması canıma minnettir vesselam :)))

  • Hayatımın bir bölümünde ise, (neyseki periyodik değil bu) herşeyimin alt üst olduğu, insanların beni yanlış anladığı, işlerimin yolunda gitmediği, kabusların, hayalkırıklıklarının başıma üşüştüğü dönemler oluyor. En yapmadığım şeyler başıma geliyor; sebepli veya sebepsiz, haklı veya haksız azarı ı yiyorum, birileriyle tartışıyorum ve bağları koparıyorum. Aslında bazıları gerçekten yerinde oluyor ve bir daha da görüşmüyorum onlarla ama kalbini kırmak istemediğim insanlarla da olabiliyor bu bazen, neyseki ikimiz de dayanamayıp hatalarımızı itiraf edebiliyoruz... Bazen çok kıytırık sebeplerden yanlış anlaşılıyorum ve buluttan nem kapabiliritem yüksek olduğu için hayatı kendime zindan edebiliyorum.... Neyseki en uzunu iki ay sürdü bu dönemlerin... Gerçekten çok berbat hissettiriyor!


  • Herkesi birilerine benzetme gibi bir huyum olduğunu biliyor muydunuz? Hele ki eğer ilk defa tanışıyorsam sizinle, size söylemesem bile muhakkak daha önceden gördüğüm birilerine tıpatıp benzetmişimdir sizi, hiç merak etmeyin... Bazen aramızdaki samimiyeti geliştirip veya geliştirmeyi de bekleyemeyip size de söylüyorum ama her zaman değil... Aslında öyle çok hoş bir huy da değil ama... Ne bileyim işte, eğlenceli oluyor :)

  • Şu güne kadar yapabildiğimin en iyisi "abi şarkı mükemmel yaaa, 7/24 dinliyorum" dan ibaret. Oysaki sevdiklerimle şarkı dinlemeye bayılıyorum ben ve bundan daha ileriye gitmek istiyorum. Hiç bir "dostlar" grubuyla müzik dinleme imkanım olmadı. Hayatımda sadece bir kere, 2006 yılında Şebnem Ferah konserine gitmiştim, onda da arkadaşlarımın geleceğine güvenerek... Lakin buluşamadık bir türlü; onda bile yalnız gittim. Bugüne kadar kimse benim için bir şarkı istemedi, bana şarkı armağan etmedi, sevebileceğim bir şarkıda beni davet etmedi. Dahası hayatımda hiç dans etmedim! Dans etmeyi çok istiyorum oysaki. Mümkünse sevgili kişiyle tabii, ama dansımsı hareketler yaparak bir grupla "çılgın atmak" da güzel olabilir benim için :))

  • Hasılı, çok isterdim sevgiliyle dans etmek, "bizim şarkımız"ı bulmak, her çaldığında birbirimizi hatırlamak...

  • Yaş 35 ise ve yolun yarısı ediyorsa... 25 yaş da 50. yaşın yarısı eder. Ve neredeyse 25 olacak yaşım göz açıp kapatıncaya kadar geçtiyse, diğer 25 yıllık kısmı da aynı hızla geçebilir demektir. Yaşlanmadan istediklerimi gerçekleştirebilecek, gençliğimi değerlendirecek fazla zamanım yokmuş gibi hissediyorum bazen.

  • İşte bazı konularda bu kadar tedirgin olmamın nedeni de bu... İlk defa şimdi düşündüm bunu; sanırım yaşlanmaktan korkuyorum!

  • Yıllar önce annemin öğretmen olarak çalıştığı bir okulda bir sene okumuştum. "Öğretmen çocuğu" olarak arkadaşlarım arasında aldığım nefesin bile millete batıyor olması bir yana diğer öğretmenlerim de bana karşı pek bir adil (!) davranıyorlardı. Hele bir tanesi, dünyanın en ucuz ve en inanılması mümkün olmayan espirisi yüzünden "(arkadaşlar,diğer sınıf sizin hakkınızda plan yapıyor, sizi başbakanlığa şikayet edeceklermiş" gibi bir espiri yüzünden, alın onu da söyledim işte) beni ağzından tükürükler saça saça, dünyadaki tüm fitne ve fesadın sorumlusu olarak beni gösterircesine 3 ders saati boyunca iki sınıfın önünde de azarlamıştı.

  • İşte o gün kendi kendime, böyle sıkıntılı anlarda nasıl soğuk kanlı kalıp, nasıl o anların hızlıca geçmesini sağlayabileceğimi keşfetmiştim!

  • "Evet, tamam, pekala, bu an yaşanacak, bu kesin, kurtulmak imkansız. O halde ben şimdi ben bir süreliğine gidiyorum, filmi burada kestim, içeride ne olacaksa olsun, kim ne halt ederse etsin, ben burada yokum nasılsa... Tüm bu keşmekeş bitince ben geri gelirim, kaldığım yerden devam ederim..."

  • Aklımı ve kendimi, böyle düşünmeye çalışarak o kadar çok sıkıntı verici ve günler süren belalardan, hatta işkencelerden korudum ki, hayret edersiniz! Dayanabilirseniz siz de deneyin, belki işe yarar...

  • Çok yakın bir zamana kadar, bu hayatı tam bir komedya olarak görüyordum. İçinizden bazılarınıza demişimdir belki: "Yukarılardan biri oturup bizi film gibi izlese, kimbilir ne kadar gülerdi, kahkahalardan yıkılırdı herhalde" diye... Biri kaza kurşununda öldü mü, biri sevgilisinden ayrıldı mı, birinin canı tehlikeye mi girdi, ben hayatım boyunca yapabileceğim en büyük hatayı mı yaptım, çok kötü bir olay mı yaşadım? Hem de böyle püsküre püsküre gülerdim.

  • Hayatımda ilk defa, hem de hiç de öyle hoş olmayan bir şekilde ölümle tanışınca kendime geldim. Kendime gelmem için illaki bir ölüm mü olması lazımdı bilmiyorum ama en azından içimdeki bu gerizekalıca fakat karşı koyamadığım gülme halini sildi. İyi de oldu. O gidiş, gidiş değildi...

  • Bir filmde esas oğlan "ölümden bu kadar çok korkuyor olman, yaşama ne kadar bağlı olduğunu gösterir" demişti. Genelde böyle özlü söz arşivleri yapmayı sevmem, yapmacık bulurum çünkü. Fakat o söz çok hoşuma gitmişti... Ki etkilerini de Şekil-A üzerinde görmeye başladım. 


  •  Gerçekten hayatı seviyorum. Ve kardeşim gibi gördüğüm birinin de bana söylediği gibi: "Biz insanlar boş ve kıymetsiziz, bu hayat çok değersiz diye bir şey yok! Tam tersi, hayat çok değerli, bizler çok değerliyiz."

  • Ama bunun yanında kendimi başkalarının gözünde de değerli kılmayı çok istiyorum. Dediğim gibi, başkalarının benim hakkımda görüşleri o kadar önemli ki... Niye geçimsiz, sevilmeyen, başına buyruk biri olarak anılayım ki?

 --------------------

Belki daha sonra tekrar kontinyut...
Kim bilirtinyut?


--------------------




2 Yormuyorum:

Distopias dedi ki...

eşşek kadar insan olup çizgi filmlere inananlar var hala çokça biliyorum. aslında gerçek olmadığını adın gibi bildiğin bir şeye inanmak, bu gerçekten güzel bir şey. inanmalı böyle şeylere aslında çok çok =)

Syrano dedi ki...

Şimdi düşündüm de ben çizgifilmlerle yaşarken daha mutluydum ya :(

Haklısın arkadaşım valla, hayat onlarla çok daha güzeldi...