Ne kuyuya düşmüşlüğüm, ne de ağaca tırmanmışlığım var.
Öyle dere tepe, cadde sokak gezerken falan da kaybolmadım.
Kaybolsam da bulunmam 3 dakika bile sürmedi hiç.
Bir de kendimi kaybolmuş hissetmem var ki evlere şenlik, benlere şenlik a dostlar.
Şimdi burayı okuyor musunuz bilmiyorum ama okuyorsanız...
Valla ne deyim, Allah razı olsun yani :)
Duam sizinle olsun, kendinizi hiç yanlız hissetmeyin, hayatta gerçekleştirilebilitesi yüksek gayeleriniz olsun, başarın da onları, ha bir de mutlu olun, mutlu kalın. Tamam, bu kadar, şimdi dağılabilirsiniz.
Halen buradaysanız bir iki şey diyeceğim.
Şimdi efendim, vakti zamanında aralarında bir şekilde yer edindiğim bir topluluk vardı.
Ama böyle "Kanarya Seven Son Ütücüler Cemiyeti Çemişgezek Şubesi" gibi yerli yerinde bir topluluk değildi.
Daha ziyade "Heryerde Vardır Bizim Gibilerden" tarzı bir gruptu bu.
O zaman ne idilerse, halen de öyleler.
Tek fark, o zamanki gibi bebek poposu kıvamında değil, daha böyle sakallı, daha böyle hatun hatun, daha böyle paralı paralı kimseler şimdi.
Biri Amerika'da okuyor şimdi, biri de Malta'da.
Hani yüzüne baksanız "bakkalın yolunu bilmez lem bu" diyeceğiniz biri, bir ayda 4 ülke gezdi bu sene.
Diğerinin turnesi var, müziksiyen olmuş.
Başka biri, erkek hostes mi hoster mi ne ondan olmuş, Türkçe'de kaç harf olduğu konusunda derin şüpheleri olduğuna inandığım zamanlar dün gibi aklımdayken bugün İngilizce Diss atacak kıvamda yabancı dile hakim olmuş (Türkçesi halen berbat ama)..
Falan feşmekan işte...
Daha böyle düşünüp düşünüp bunalıma girmemi sağlayacak bir dolu insanla aynı ortamlarda yaşadım.
Şimdi bir kendime bakıyorum, bir aynaya bakıyorum, bir aynada bana bakan herife bakıyorum, son olarak bir de aynaya bakan herife bakıyorum.
Bir necaset göremiyorum!!!
Yani gördüğüm şey enine boyuna bi yaşam formu.
İçinde de derin düşünceler saklı falan filan ama...
Ulanınız, herkes kılını kıpırdatmadan tuvalet bekçisi olurken ben ola ola kolozet taşı mı oldum anlamadım ki!!
"- İnanırsak olur bence..."
O dediğin gazoz ağacı canım.
Çevremde tanıdığım en inançlı kimse ben idim,hatta İdi Amin!!!
"- Üzülme üzülme, zamanı gelince olur."
Bre deyyus-u fevkalade, senin zamanın 18 yaş mıydı da evlendin, senin zamanın 16 yaşında mıydı da cağaranı van tavzınd daalırs'la yakıyorsun...
"-Kısmet işte.......... ...... .... ..... ................"
Beni Barselona'dan mı arıyorsun abi? Çekmiyor da abi bizim telefon oraları, net duyamıyorum!!
Ne diyeceğim biliyor musunuz?
Bilmiyorsunuz.
Biliniz;
Öğretmenlerim, bana değer verdiklerini söyleyen insanlar falan festekiz, bunlar beni bir yandan hep övdüler, yaptıklarımı, işlerimi, fikirlerimi hep takdir ettiler. Diğer yandan hayatta hep golü atan, futbolda "doksan" tabir ettiğimiz köşeye çakan, malı götüren, kaymağını yiyen, balı tutup barnağını yalayan vesaire,vs,etc... hep başkaları oldu.
Ve bu durum da bende bir kaybolmuşluk hissi uyandırdı.
Sözümün özü, hayata baktığım Windows (95/98/ME/XP) budur işte.
Şimdi yıllar boyu benim tanımlandığım şeylerle, şu anki kendimi karşılaştırıp da böyle tezata düşünce, sözüm meclisten dışarı dostlar ama bazen kendimi hıyar gibi hissediyorum.
Ve bu yüzden, ne bu içine düştüğüm kaybolmuşluk hissinden kurtulmak, ne kurtulmak için bir çaba göstermek, ne bu yalnızlık hissinin aslında olmadığına inanmak için kendimi kandırmak istiyorum.
Bu yüzden de ne aydınlanmak, ne kurtarılmak, bilinçlendirilmek, ideolojilendirilmek, korteksimi güçlendirip kişisel gelişimimi ve bireysel kişiliğimi sağlamak da istemiyorum.
Varsın karanlıkta kalayım.
Beni kurtarmaya da çalışılmasın lütfen, please, bitte!!!
Ben kendim çıkışı bulurum.
Bulamazsam da suçu beni böyle hissettirenlere atarım, var mı ötesi!
Tanıdığım insanları derlediğim dört tipten dördüncüsü olanlar yani "dertleri benimkilerden aşkın olanlar" grubunu da bu yüzden seviyorum zaten. Kendi dertleri yüzünden ya benimle uğraşamadıkları için beni üzemiyorlar yada dert nedir, bunalım nedir harbiden bildikleri için daha bi insan, daha bi bilinçli yaşam formu oluyor kendileri.
Ama onlar da az be, zaten bunlarla genelde dost oluyorum, ikisi de ailem oluyor... Azlar yani.
Neyse işte, dünya dediğimiz bir güvercin hayvanının boynuzları arasındaki tepsinin üzerinde yukarıdan aşağı dönen meşin kürenin tek derdi bu benim bireysel kişiliğimin ergenlik sorunları.
Geberip gitmeme normal şartlar altında (N.Ş.A'da da denir.) daha çok zaman olduğu için de maalesef bu yüzden dünya bu sorunu çözemeyecek ve Obama Bubama Tencere Kafalı Kel Obama insanı benim yüzümden dünyayı ayaklandıracak.
Sevgilerle kalayım oldu olacak.
Öyle dere tepe, cadde sokak gezerken falan da kaybolmadım.
Kaybolsam da bulunmam 3 dakika bile sürmedi hiç.
Bir de kendimi kaybolmuş hissetmem var ki evlere şenlik, benlere şenlik a dostlar.
Şimdi burayı okuyor musunuz bilmiyorum ama okuyorsanız...
Valla ne deyim, Allah razı olsun yani :)
Duam sizinle olsun, kendinizi hiç yanlız hissetmeyin, hayatta gerçekleştirilebilitesi yüksek gayeleriniz olsun, başarın da onları, ha bir de mutlu olun, mutlu kalın. Tamam, bu kadar, şimdi dağılabilirsiniz.
Halen buradaysanız bir iki şey diyeceğim.
Şimdi efendim, vakti zamanında aralarında bir şekilde yer edindiğim bir topluluk vardı.
Ama böyle "Kanarya Seven Son Ütücüler Cemiyeti Çemişgezek Şubesi" gibi yerli yerinde bir topluluk değildi.
Daha ziyade "Heryerde Vardır Bizim Gibilerden" tarzı bir gruptu bu.
O zaman ne idilerse, halen de öyleler.
Tek fark, o zamanki gibi bebek poposu kıvamında değil, daha böyle sakallı, daha böyle hatun hatun, daha böyle paralı paralı kimseler şimdi.
Biri Amerika'da okuyor şimdi, biri de Malta'da.
Hani yüzüne baksanız "bakkalın yolunu bilmez lem bu" diyeceğiniz biri, bir ayda 4 ülke gezdi bu sene.
Diğerinin turnesi var, müziksiyen olmuş.
Başka biri, erkek hostes mi hoster mi ne ondan olmuş, Türkçe'de kaç harf olduğu konusunda derin şüpheleri olduğuna inandığım zamanlar dün gibi aklımdayken bugün İngilizce Diss atacak kıvamda yabancı dile hakim olmuş (Türkçesi halen berbat ama)..
Falan feşmekan işte...
Daha böyle düşünüp düşünüp bunalıma girmemi sağlayacak bir dolu insanla aynı ortamlarda yaşadım.
Şimdi bir kendime bakıyorum, bir aynaya bakıyorum, bir aynada bana bakan herife bakıyorum, son olarak bir de aynaya bakan herife bakıyorum.
Bir necaset göremiyorum!!!
Yani gördüğüm şey enine boyuna bi yaşam formu.
İçinde de derin düşünceler saklı falan filan ama...
Ulanınız, herkes kılını kıpırdatmadan tuvalet bekçisi olurken ben ola ola kolozet taşı mı oldum anlamadım ki!!
"- İnanırsak olur bence..."
O dediğin gazoz ağacı canım.
Çevremde tanıdığım en inançlı kimse ben idim,hatta İdi Amin!!!
"- Üzülme üzülme, zamanı gelince olur."
Bre deyyus-u fevkalade, senin zamanın 18 yaş mıydı da evlendin, senin zamanın 16 yaşında mıydı da cağaranı van tavzınd daalırs'la yakıyorsun...
"-Kısmet işte.......... ...... .... ..... ................"
Beni Barselona'dan mı arıyorsun abi? Çekmiyor da abi bizim telefon oraları, net duyamıyorum!!
Ne diyeceğim biliyor musunuz?
Bilmiyorsunuz.
Biliniz;
Öğretmenlerim, bana değer verdiklerini söyleyen insanlar falan festekiz, bunlar beni bir yandan hep övdüler, yaptıklarımı, işlerimi, fikirlerimi hep takdir ettiler. Diğer yandan hayatta hep golü atan, futbolda "doksan" tabir ettiğimiz köşeye çakan, malı götüren, kaymağını yiyen, balı tutup barnağını yalayan vesaire,vs,etc... hep başkaları oldu.
Ve bu durum da bende bir kaybolmuşluk hissi uyandırdı.
Sözümün özü, hayata baktığım Windows (95/98/ME/XP) budur işte.
Şimdi yıllar boyu benim tanımlandığım şeylerle, şu anki kendimi karşılaştırıp da böyle tezata düşünce, sözüm meclisten dışarı dostlar ama bazen kendimi hıyar gibi hissediyorum.
Ve bu yüzden, ne bu içine düştüğüm kaybolmuşluk hissinden kurtulmak, ne kurtulmak için bir çaba göstermek, ne bu yalnızlık hissinin aslında olmadığına inanmak için kendimi kandırmak istiyorum.
Bu yüzden de ne aydınlanmak, ne kurtarılmak, bilinçlendirilmek, ideolojilendirilmek, korteksimi güçlendirip kişisel gelişimimi ve bireysel kişiliğimi sağlamak da istemiyorum.
Varsın karanlıkta kalayım.
Beni kurtarmaya da çalışılmasın lütfen, please, bitte!!!
Ben kendim çıkışı bulurum.
Bulamazsam da suçu beni böyle hissettirenlere atarım, var mı ötesi!
Tanıdığım insanları derlediğim dört tipten dördüncüsü olanlar yani "dertleri benimkilerden aşkın olanlar" grubunu da bu yüzden seviyorum zaten. Kendi dertleri yüzünden ya benimle uğraşamadıkları için beni üzemiyorlar yada dert nedir, bunalım nedir harbiden bildikleri için daha bi insan, daha bi bilinçli yaşam formu oluyor kendileri.
Ama onlar da az be, zaten bunlarla genelde dost oluyorum, ikisi de ailem oluyor... Azlar yani.
Neyse işte, dünya dediğimiz bir güvercin hayvanının boynuzları arasındaki tepsinin üzerinde yukarıdan aşağı dönen meşin kürenin tek derdi bu benim bireysel kişiliğimin ergenlik sorunları.
Geberip gitmeme normal şartlar altında (N.Ş.A'da da denir.) daha çok zaman olduğu için de maalesef bu yüzden dünya bu sorunu çözemeyecek ve Obama Bubama Tencere Kafalı Kel Obama insanı benim yüzümden dünyayı ayaklandıracak.
Sevgilerle kalayım oldu olacak.
--------------------
--------------------
Ha unutmadan, Al Pacino'nun adı Alfredo imiş.
Bayılıyorum bu Amerikanistanlıların isim kısaltmalarına :))
0 Yormuyorum:
Yorum Gönder