Az önce aylardır görüşmediğim bir arkadaşımın "ilk kutlayan" mesajını ve annemin başucuma bıraktığı "akşama iş icat etme, seni doğuracağız" mesajını almamla birlikte hatırladım.
Neyi?
Doğum günümü.
O değil de, hani dünyayı, sağı solu, öteyi beriyi çoktan bırakıp gitmiştim ama...
Yahu ben kendi kendimi ne ara terkettim bu kadar?
Böyle önemli günler ve haftalar şurada bir iki yıl öncesine kadar benim için çok önemliydi. El alemin evlilik yıl dönümlerini eşlerinden önce ben kutlardım, yok doğumları şunları bunları falan...
Hepsinden de pek güzel karşılıklar alarak sepetlendik gerçi ya!
İyi de insan kendi doğum gününü unutur mu ya?
Benim bile başıma geldiyse artık eller günler ne yapmasın?
-----------------------------
Hasılı;
27 yıldır güzel birşeyler olmasını bekliyoruz. İstemek başarmanın yarısıymış, kalan yarısı da başımıza, hayırlısı bakalım.
4 Yormuyorum:
İnan 20 den sonra hep böyle oluyor, gençliğin yaşlılık sendromudur 20 li yaşlar, 30 larda da kabulleniş var :)))
Ahhh Atmaca kardeş ahh... Böyle olmamalıydı bu, bize böyle anlatmadılar bu işi.
Valla bilseydim büyüyünce ne olacaksın dediklerinde büyümeyeceğim ben diye tavır koyardım. Sevinirdim bir de aman iki de bir soruyorlar, demek benimle ilgileniyorlar, demek iyi bir şey istiyorum falan diye...
Ne kadar "kaz"mışım :))
neden yazmıyosun artık?
Taa nisanda onu da açıklayan birşeyler yazmışım da sonra vazgeçmişim "amaaaan kimin umurundaki zaten" diye :)))
%99'luk bir kısmı üzgünlük, kırgınlık, hayalkırıklığı, kalan o 1'lik kısma da kpss'sidir, yabancı dilidir, sınavıdır, işidir gücüdür gibi aslında hiç umurumda olmayan, zoraki sebepleri sayabiliriz :))
Atamadım arkadaşım, şu mutsuzluğu, şu canına yandığımın yıkılmışlığını atamadım bir türlü :(
Yorum Gönder